Goodfellas

Για μία ακόμα φορά παίχτηκε από την ελληνική τηλεόραση μία ταινία σταθμός για τον κινηματογράφο όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά τη δεκαετία του 80. Όπως και την πρώτη φορά που το είδα έτσι και τώρα μου φάνηκε το ίδιο συναρπαστική. Τώρα βέβαια μετά τις πάμπολλες επαναπροβολές της έχω μάθει να μπορώ να παίρνω ανάσα και να κάνω τον εαυτό μου να κάθεται άνετα καθ’ όλη τη διάρκεια της.

Γιατί όμως με αγγίζει τόσο αυτή; Ίσως γιατί μιλάει ανθρώπινα και σχεδόν αληθινά για άτομα που δεν θα θέλαμε να κάνουμε παρέα αλλά που θα μας συνάρπαζαν με τον τρόπο που εφάρμοσαν το carpe diem. Άτομα που έκαναν ότι ήθελαν μέχρι το τέλος και ζήσαν τόσο έντονα που άλλοι χρειάζονται εκατοντάδες χρόνια για να το καταφέρουν. Λόγια ίσως τετριμμένα από έναν ορκισμένο πιστό του Martin Scorsese για τον τρόπο που κάνει τους ηθοποιούς να βγάζουν όλο το ανθρώπινό τους Είναι. Όμως με εκφράζουν ειλικρινά.

Ένας κόσμος πιο σκληρός αλλά και πιο αληθινός από αυτούς που παρουσιάζονται στα άλλα διαμάντια του είδους της ταινίας που περιγράφει τη μαφιόζική ζωή όπως ο Νονός.

Μπροστά στο Goodfellas το Departed μοιάζει παιδική ταινία, όμως χαλάλι του αφού γι’ αυτό τιμήθηκε με το ένα, και μοναδικό όπως φαίνεται, Όσκαρ αυτός ο μεγάλος δημιουργός. Κάτι που κατά τη ταπεινή μου γνώμη δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό, αλλά για τη βιομηχανία του θεάματος είναι τα πάντα αφού κάποιοι ίσως θα σκότωναν για να κρατήσουν στα χέρια τους το χρυσό αγαλματίδιο.

Είπα τις κοινοτυπίες μου και χάρηκα.