Σχολικά βιβλία μπούρδες, η συνέχεια

Μέρα που είναι, είπα να πω τη γνώμη μου γι’ αυτό το πολύκροτο βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ’ του δημοτικού. Ξέρω πως πολλά έχουν ειπωθεί από πάσης φύσης ειδικούς, κατηγορία που σίγουρα δεν εντάσσω τον εαυτό μου. Τηρώντας όμως τη δημοσιογραφική δεοντολογία φρόντισα πρώτα να προμηθευτώ το εν’ λόγω βιβλίο προτού μιλήσω όπως φαίνεται να κάνουν πολύ τηλε-σχολιαστές.

Λοιπόν, το βιβλίο είναι μία μπούρδα. Δεν αξίζει την φασαρία που γίνεται στο όνομα του. Όχι δεν αναφέρομαι στο καθαυτό περιεχόμενο ή το πώς αντιλαμβάνεται συγκεκριμένα γεγονότα. Αυτά από κάθε άποψη μπορούν να δεχτούν διαφορετικές ερμηνείες ανάλογα την οπτική γωνία ή την ιδεολογία του ιστορικού-παρατηρητή, ιδιαιτέρα αν μιλάμε για γεγονότα που δεν τοποθετούνται στο πολύ μακρινό παρελθόν π.χ. Πελοποννησιακός πόλεμος.

Είναι μπούρδα γιατί είναι μπούρδα. Δηλαδή κακογραμμένο. Όπως τα περισσότερα αν όχι όλα τα σχολικά βιβλία ιστορίας που διδάσκονται στα Ελληνικά δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια σήμερα. Με τρόμο θυμάμαι ακόμα πως το έπρεπε να μάθω απ’ έξω το απαράδεκτο βιβλίο της ιστορίας της Γ’ λυκείου θεωρητικής κατεύθυνσης για να γράψω στις πανελλήνιες. Δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος. Γραμμένο με μία κακή ακαδημαϊκή προσέγγιση που μόνος σκοπός του ήταν να παπαγαλιστεί και να μείνει στη μνήμη για λίγους μήνες, όσο χρειαζόταν δηλαδή ο κάθε μαθητής για να γράψει.

Αυτά λοιπόν μου θύμισε αυτό το περιβόητο βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ όπως είναι δομημένο. Γεμάτο με άχρηστες πληροφορίες για ένα παιδί της ηλικίας και κακογραμμένες επιπλέον. Δεν μπορώ να καταλάβω πια η χρησιμότητα της τόσο εκτενής αναφοράς στο εργατικό κίνημα. Απ’ όσο έχω διαβάσει και τσέκαρα τα γεγονότα όπως τα περιγράφει είναι σωστά. Ποιος ο λόγος όμως τα μάθει όλα ένα παιδί της έκτης δημοτικού. Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί, και τη να γράφει μέσα ρε φίλε; Ακόμα και τίποτα, θα απαντούσα. Αν αυτά που γράφονται δεν έχουν αξία για ένα παιδί της συγκεκριμένης ηλικίας. Δηλαδή κάποια πράγματα να γράφονται απλά για να γράφονται.

Όλη η ιστορία που έγινε με το βιβλίο έχει γίνει για λάθος λόγω, αλλά η μεμψιμοιρία μας δεν μας επιτρέπει να το δούμε.

Και μία τελευταία παρατήρηση. Ποιος ο λόγος να αναφέρονται συμβάντα των τελευταίων 40 χρόνων αφού είναι γνωστό πως χωρίς την πάροδό τους τα γεγονότα δεν μπορούν να θεωρηθούν ιστορία; Τουλάχιστον με την ακαδημαϊκή σημασία της λέξεως.

Υ.Γ. Για την κυρία Μαρία Ρεπούση και το έργο της από ανθρώπους του χώρου δεν άκουσα και τα καλύτερα λόγια. Επειδή όμως δεν το έχω επιβεβαιώσει με απτά στοιχεία, απλώς το αναφέρω προς το παρόν. Θα προσπαθήσω να επανέλθω πάνω στο συγκεκριμένο θέμα στο μέλλον. Οπότε η γνώμη μου για την κ. Ρεπούση παραμένει: Η συγγραφέας άλλου ενός κακογραμμένου σχολικού βιβλίου ιστορίας. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.