Ωιμέ, τι σοκ!!!
Κάθομαι με προσοχή να δω το «πορτρέτο» του Παπαχελά για τον Παπαδόπουλο περιμένοντας μπας και μάθω κάποια πτυχή της όλης ιστορίας της χούντας εντελώς καινούργια. Και κει ο κυρ-Αλέξης μου κάνει την καρδιά περβόλι.
Συνέντευξη της χήρας Δέσποινας (και μπρος) και αντί να περιγράψει τι λέγανε με τον Ωνάση τον δημοκρατικό και τους άλλους που στη χούντα «δεν ξέρανε» τι γινόταν στη χώρα, αυτή τίποτα. Με δόλο, γιατί δηλώνει και ΑΕΚτζού, λέει πως της είπε ο Παττακός στον αγώνα για τα ημιτελικά των πρωταθλητριών το 1971 ενάντια στον Ερυθρό Αστέρα, «μην ανησυχείτε, τον πληρώσαμε τον αγώνα και θα τον πάρουμε.»
Εντάξει το ξέραμε πως κάτι ύποπτο είχε συμβεί και δεν ήταν τα πράγματα έτσι ακριβώς τα περιγράφουν ο Δομάζος, Αντωνιάδης, Καμάρας και η παρέα τους, αλλά ποιος ο λόγος να γκρεμιστεί έτσι ένας μύθος.
Άλλη μια μεγάλη αποκάλυψη του Αλέξη Παπαχελά. Από τον ίδιο και την δημοσιογραφική ομάδα των φακέλων ευχή για μια όμορφη νύχτα προς όλους τους Παναθηναϊκούς.
Τετάρτη 4 Απριλίου 2007
Παρασκευή 30 Μαρτίου 2007
Δε Μασάμε Ρε
Τις τελευταίες μέρες έχει δημιουργήσει αίσθηση στη Ελληνική blogοσφαιρα με το να είναι ένα από τα ηγετικά μέλη της κίνησης που ζήτησε την παραίτηση του υπουργού δικαιοσύνης κ. Βύρων Πολύδωρα. Ο Δε Μασάμε Ρε, που κανείς μπορεί να συναντήσει στο http://demasamere.blogspot.com/, όμως δεν έχει μείνει μόνο στην παραπάνω απαίτηση. Τολμάει και γράφει σχεδόν για τα πάντα, αυτά δηλαδή που δεν του αρέσουν. Έχει το θάρρος της γνώμης του και αυτό μου αρέσει αν και δεν συμφωνώ πάντα μαζί του (πως θα ήταν άλλωστε κάτι τέτοιο δυνατόν). Αυτό όμως που τον ξεχωρίζει είναι ότι αιτιολογεί τα αιτήματά του. Με λίγα λόγια δεν κάνει ότι οι περισσότεροι ελληνόφωνοι bloggers: να κατηγορεί, ή καλύτερα να ρίχνει λάσπη χωρίς να εξηγεί τους σκοπούς του απλώς επειδή δεν λογοδοτεί πουθενά.
Σε αυτό το σημείο να διατυπώσω μια διαφωνία μου σχετικά με τις μεθόδους του. Είναι ισοπεδωτικές και εξηγώ:
Ο κ. Πολύδωρας σίγουρα δεν είναι άμοιρος ευθυνών για τα επεισόδια που παίρνουν μέρος στο κέντρο της πρωτεύουσας τους τελευταίους μήνες. Όμως δεν είναι και ο μοναδικός υπεύθυνος όπως παρουσιάζεται. Αν ξεκινήσουμε λοιπόν και ζητάμε παραιτήσεις υπουργώ με το παραμικρό κινδυνεύουμε να δημιουργήσουμε μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που προσπαθούμε να λύσουμε. Για παράδειγμα. Φανταστείτε ο επόμενος που θα πάρει τη θέση Πολύδωρα να αποδειχθεί και να είναι χειρότερος από αυτόν. Δεν είναι καθόλου απίθανο. Επίσης αυτός που θα αναλάβει σίγουρα θα δρα με το φόβο πως κινδυνεύει να χάσει τη θέση του για τους ίδιους λόγους που την έχασε ο προκάτοχός του. Αυτό το να αρχίσει να φοβάται κάποιος την ίδια του την σκιά μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερα αποτελέσματα. Δηλαδή να επιτρέψει το οποιοδήποτε επεισόδιο στην προσπάθεια του να φανεί ήπιος.
Και τέλος, σίγουρα είναι το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης αυτό από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουν όλες οι αλλαγές; Αν αυτό είναι η αρχή τότε θα πρέπει να ξεκινήσουμε να αφισοκολλούμε επικηρύξεις πολιτικών από όλα τα κόμματα συνεχώς για τον ρόλο που παίζουν στην σημερινή δημόσια ζωή.
Και για να καταλάβω; Εφόσον υπάρχει η άποψη πως ο νέος νόμος πλαίσιο για την παιδεία είναι αντισυνταγματικός, γιατί κανείς δεν έχει βγει να ζητήσει την παραίτηση της υπουργού παιδείας; (και το λέω αν και είμαι υπέρ του νόμου) Πρέπει να αναλογισθεί ο οποιοσδήποτε παίρνει μέρος σε αυτή την κίνηση ενάντια στον Πολύδωρα τι είναι πιο σημαντικό: Να λέει ένας πολιτικός ψέματα, ή έστω να μιλάει χωρίς να έχει γνώσει για ένα συγκεκριμένο περιστατικό, ή να παραβιάζει το Σύνταγμα;
Σε αυτό το σημείο να διατυπώσω μια διαφωνία μου σχετικά με τις μεθόδους του. Είναι ισοπεδωτικές και εξηγώ:
Ο κ. Πολύδωρας σίγουρα δεν είναι άμοιρος ευθυνών για τα επεισόδια που παίρνουν μέρος στο κέντρο της πρωτεύουσας τους τελευταίους μήνες. Όμως δεν είναι και ο μοναδικός υπεύθυνος όπως παρουσιάζεται. Αν ξεκινήσουμε λοιπόν και ζητάμε παραιτήσεις υπουργώ με το παραμικρό κινδυνεύουμε να δημιουργήσουμε μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που προσπαθούμε να λύσουμε. Για παράδειγμα. Φανταστείτε ο επόμενος που θα πάρει τη θέση Πολύδωρα να αποδειχθεί και να είναι χειρότερος από αυτόν. Δεν είναι καθόλου απίθανο. Επίσης αυτός που θα αναλάβει σίγουρα θα δρα με το φόβο πως κινδυνεύει να χάσει τη θέση του για τους ίδιους λόγους που την έχασε ο προκάτοχός του. Αυτό το να αρχίσει να φοβάται κάποιος την ίδια του την σκιά μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερα αποτελέσματα. Δηλαδή να επιτρέψει το οποιοδήποτε επεισόδιο στην προσπάθεια του να φανεί ήπιος.
Και τέλος, σίγουρα είναι το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης αυτό από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουν όλες οι αλλαγές; Αν αυτό είναι η αρχή τότε θα πρέπει να ξεκινήσουμε να αφισοκολλούμε επικηρύξεις πολιτικών από όλα τα κόμματα συνεχώς για τον ρόλο που παίζουν στην σημερινή δημόσια ζωή.
Και για να καταλάβω; Εφόσον υπάρχει η άποψη πως ο νέος νόμος πλαίσιο για την παιδεία είναι αντισυνταγματικός, γιατί κανείς δεν έχει βγει να ζητήσει την παραίτηση της υπουργού παιδείας; (και το λέω αν και είμαι υπέρ του νόμου) Πρέπει να αναλογισθεί ο οποιοσδήποτε παίρνει μέρος σε αυτή την κίνηση ενάντια στον Πολύδωρα τι είναι πιο σημαντικό: Να λέει ένας πολιτικός ψέματα, ή έστω να μιλάει χωρίς να έχει γνώσει για ένα συγκεκριμένο περιστατικό, ή να παραβιάζει το Σύνταγμα;
Κυριακή 25 Μαρτίου 2007
Σχολικά βιβλία μπούρδες, η συνέχεια
Μέρα που είναι, είπα να πω τη γνώμη μου γι’ αυτό το πολύκροτο βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ’ του δημοτικού. Ξέρω πως πολλά έχουν ειπωθεί από πάσης φύσης ειδικούς, κατηγορία που σίγουρα δεν εντάσσω τον εαυτό μου. Τηρώντας όμως τη δημοσιογραφική δεοντολογία φρόντισα πρώτα να προμηθευτώ το εν’ λόγω βιβλίο προτού μιλήσω όπως φαίνεται να κάνουν πολύ τηλε-σχολιαστές.
Λοιπόν, το βιβλίο είναι μία μπούρδα. Δεν αξίζει την φασαρία που γίνεται στο όνομα του. Όχι δεν αναφέρομαι στο καθαυτό περιεχόμενο ή το πώς αντιλαμβάνεται συγκεκριμένα γεγονότα. Αυτά από κάθε άποψη μπορούν να δεχτούν διαφορετικές ερμηνείες ανάλογα την οπτική γωνία ή την ιδεολογία του ιστορικού-παρατηρητή, ιδιαιτέρα αν μιλάμε για γεγονότα που δεν τοποθετούνται στο πολύ μακρινό παρελθόν π.χ. Πελοποννησιακός πόλεμος.
Είναι μπούρδα γιατί είναι μπούρδα. Δηλαδή κακογραμμένο. Όπως τα περισσότερα αν όχι όλα τα σχολικά βιβλία ιστορίας που διδάσκονται στα Ελληνικά δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια σήμερα. Με τρόμο θυμάμαι ακόμα πως το έπρεπε να μάθω απ’ έξω το απαράδεκτο βιβλίο της ιστορίας της Γ’ λυκείου θεωρητικής κατεύθυνσης για να γράψω στις πανελλήνιες. Δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος. Γραμμένο με μία κακή ακαδημαϊκή προσέγγιση που μόνος σκοπός του ήταν να παπαγαλιστεί και να μείνει στη μνήμη για λίγους μήνες, όσο χρειαζόταν δηλαδή ο κάθε μαθητής για να γράψει.
Αυτά λοιπόν μου θύμισε αυτό το περιβόητο βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ όπως είναι δομημένο. Γεμάτο με άχρηστες πληροφορίες για ένα παιδί της ηλικίας και κακογραμμένες επιπλέον. Δεν μπορώ να καταλάβω πια η χρησιμότητα της τόσο εκτενής αναφοράς στο εργατικό κίνημα. Απ’ όσο έχω διαβάσει και τσέκαρα τα γεγονότα όπως τα περιγράφει είναι σωστά. Ποιος ο λόγος όμως τα μάθει όλα ένα παιδί της έκτης δημοτικού. Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί, και τη να γράφει μέσα ρε φίλε; Ακόμα και τίποτα, θα απαντούσα. Αν αυτά που γράφονται δεν έχουν αξία για ένα παιδί της συγκεκριμένης ηλικίας. Δηλαδή κάποια πράγματα να γράφονται απλά για να γράφονται.
Όλη η ιστορία που έγινε με το βιβλίο έχει γίνει για λάθος λόγω, αλλά η μεμψιμοιρία μας δεν μας επιτρέπει να το δούμε.
Και μία τελευταία παρατήρηση. Ποιος ο λόγος να αναφέρονται συμβάντα των τελευταίων 40 χρόνων αφού είναι γνωστό πως χωρίς την πάροδό τους τα γεγονότα δεν μπορούν να θεωρηθούν ιστορία; Τουλάχιστον με την ακαδημαϊκή σημασία της λέξεως.
Υ.Γ. Για την κυρία Μαρία Ρεπούση και το έργο της από ανθρώπους του χώρου δεν άκουσα και τα καλύτερα λόγια. Επειδή όμως δεν το έχω επιβεβαιώσει με απτά στοιχεία, απλώς το αναφέρω προς το παρόν. Θα προσπαθήσω να επανέλθω πάνω στο συγκεκριμένο θέμα στο μέλλον. Οπότε η γνώμη μου για την κ. Ρεπούση παραμένει: Η συγγραφέας άλλου ενός κακογραμμένου σχολικού βιβλίου ιστορίας. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Λοιπόν, το βιβλίο είναι μία μπούρδα. Δεν αξίζει την φασαρία που γίνεται στο όνομα του. Όχι δεν αναφέρομαι στο καθαυτό περιεχόμενο ή το πώς αντιλαμβάνεται συγκεκριμένα γεγονότα. Αυτά από κάθε άποψη μπορούν να δεχτούν διαφορετικές ερμηνείες ανάλογα την οπτική γωνία ή την ιδεολογία του ιστορικού-παρατηρητή, ιδιαιτέρα αν μιλάμε για γεγονότα που δεν τοποθετούνται στο πολύ μακρινό παρελθόν π.χ. Πελοποννησιακός πόλεμος.
Είναι μπούρδα γιατί είναι μπούρδα. Δηλαδή κακογραμμένο. Όπως τα περισσότερα αν όχι όλα τα σχολικά βιβλία ιστορίας που διδάσκονται στα Ελληνικά δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια σήμερα. Με τρόμο θυμάμαι ακόμα πως το έπρεπε να μάθω απ’ έξω το απαράδεκτο βιβλίο της ιστορίας της Γ’ λυκείου θεωρητικής κατεύθυνσης για να γράψω στις πανελλήνιες. Δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος. Γραμμένο με μία κακή ακαδημαϊκή προσέγγιση που μόνος σκοπός του ήταν να παπαγαλιστεί και να μείνει στη μνήμη για λίγους μήνες, όσο χρειαζόταν δηλαδή ο κάθε μαθητής για να γράψει.
Αυτά λοιπόν μου θύμισε αυτό το περιβόητο βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ όπως είναι δομημένο. Γεμάτο με άχρηστες πληροφορίες για ένα παιδί της ηλικίας και κακογραμμένες επιπλέον. Δεν μπορώ να καταλάβω πια η χρησιμότητα της τόσο εκτενής αναφοράς στο εργατικό κίνημα. Απ’ όσο έχω διαβάσει και τσέκαρα τα γεγονότα όπως τα περιγράφει είναι σωστά. Ποιος ο λόγος όμως τα μάθει όλα ένα παιδί της έκτης δημοτικού. Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί, και τη να γράφει μέσα ρε φίλε; Ακόμα και τίποτα, θα απαντούσα. Αν αυτά που γράφονται δεν έχουν αξία για ένα παιδί της συγκεκριμένης ηλικίας. Δηλαδή κάποια πράγματα να γράφονται απλά για να γράφονται.
Όλη η ιστορία που έγινε με το βιβλίο έχει γίνει για λάθος λόγω, αλλά η μεμψιμοιρία μας δεν μας επιτρέπει να το δούμε.
Και μία τελευταία παρατήρηση. Ποιος ο λόγος να αναφέρονται συμβάντα των τελευταίων 40 χρόνων αφού είναι γνωστό πως χωρίς την πάροδό τους τα γεγονότα δεν μπορούν να θεωρηθούν ιστορία; Τουλάχιστον με την ακαδημαϊκή σημασία της λέξεως.
Υ.Γ. Για την κυρία Μαρία Ρεπούση και το έργο της από ανθρώπους του χώρου δεν άκουσα και τα καλύτερα λόγια. Επειδή όμως δεν το έχω επιβεβαιώσει με απτά στοιχεία, απλώς το αναφέρω προς το παρόν. Θα προσπαθήσω να επανέλθω πάνω στο συγκεκριμένο θέμα στο μέλλον. Οπότε η γνώμη μου για την κ. Ρεπούση παραμένει: Η συγγραφέας άλλου ενός κακογραμμένου σχολικού βιβλίου ιστορίας. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Παρασκευή 16 Μαρτίου 2007
Υψηλοί προσκεκλημένοι και η μάχη για την παιδεία
Δύο μπορεί να είναι οι λόγοι που τελείωσε ειρηνικά ή αν προτιμάτε δεν σημειώθηκαν επεισόδια στο συλλαλητήριο της Πέμπτης στην Αθήνα για την παιδεία:
1) Η αστυνομία συνέλλαβε την προηγούμενη εβδομάδα τα σωστά άτομα. Αν η θεωρία είναι σωστή, τότε και τα όργανα της τάξης έκαναν τη δουλειά τους και οι διαδηλωτές απαλλάχθηκαν από το άγχος 100 ανεγκέφαλών που καταστρέφουν τα αιτήματα τους. Δηλαδή με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.
2) Οι αριστεροί σχηματισμοί «μάζεψαν τα δικά τους άτομα με τις κουκούλες» για να μην γίνουν ρεζίλη στο σύντροφο Βλαδίμηρο Πούτιν. Αν ισχύει το δεύτερο, σημαίνει πως σε αυτή τη χώρα ότι και να κάνουμε πάμε χαμένοι αφού λειτουργούμε με αυτή τη λογική.
Διαλέγετε και παίρνετε. Πάντως αν ήταν μία μέρα που θα ήθελα να δω πορεία και μάλιστα μαζική είναι η σημερινή. Αλλά φαίνεται πως κάποιο ξεχνούν ή τουλάχιστον εθελοτυφλούν μπροστά στα εγκλήματα που συμβαίνουν στη Ρωσία αλλά ελέω ιδεολογία (παρελθούσης μεν, αλλά ιδεολογίας) δεν αναφέρουν τίποτε.
Αν αναρωτιέστε πια εγκλήματα, ρωτήστε για μια φυλή που λέγονται Τσετσένοι, ζητούν κράτος δικό τους και χαρακτηρίζονται τρομοκράτες. Επίσης, ελπίζω να μην ξεχάσατε μια συνάδελφο μου που έχασε την ζωή της πριν μερικούς μήνες επειδή τόλμησε να μιλήσει για το παραπάνω ζήτημα. Αννα Πολιτκόφσκαγια την έλεγαν. Μην αναφερθούμε στα ελεύθερα Μέσα της Ρωσίας. Δεν υφίστανται. Τέλος θυμηθείτε τη σφαγή στο Μπεσλάν και την έφοδο με παραλυτικά αέρια στο θέατρο στη Μόσχα.
Υπάρχουν και άλλοι «κακοί» σε αυτό τον κόσμο, δεν βρίσκετε;
1) Η αστυνομία συνέλλαβε την προηγούμενη εβδομάδα τα σωστά άτομα. Αν η θεωρία είναι σωστή, τότε και τα όργανα της τάξης έκαναν τη δουλειά τους και οι διαδηλωτές απαλλάχθηκαν από το άγχος 100 ανεγκέφαλών που καταστρέφουν τα αιτήματα τους. Δηλαδή με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.
2) Οι αριστεροί σχηματισμοί «μάζεψαν τα δικά τους άτομα με τις κουκούλες» για να μην γίνουν ρεζίλη στο σύντροφο Βλαδίμηρο Πούτιν. Αν ισχύει το δεύτερο, σημαίνει πως σε αυτή τη χώρα ότι και να κάνουμε πάμε χαμένοι αφού λειτουργούμε με αυτή τη λογική.
Διαλέγετε και παίρνετε. Πάντως αν ήταν μία μέρα που θα ήθελα να δω πορεία και μάλιστα μαζική είναι η σημερινή. Αλλά φαίνεται πως κάποιο ξεχνούν ή τουλάχιστον εθελοτυφλούν μπροστά στα εγκλήματα που συμβαίνουν στη Ρωσία αλλά ελέω ιδεολογία (παρελθούσης μεν, αλλά ιδεολογίας) δεν αναφέρουν τίποτε.
Αν αναρωτιέστε πια εγκλήματα, ρωτήστε για μια φυλή που λέγονται Τσετσένοι, ζητούν κράτος δικό τους και χαρακτηρίζονται τρομοκράτες. Επίσης, ελπίζω να μην ξεχάσατε μια συνάδελφο μου που έχασε την ζωή της πριν μερικούς μήνες επειδή τόλμησε να μιλήσει για το παραπάνω ζήτημα. Αννα Πολιτκόφσκαγια την έλεγαν. Μην αναφερθούμε στα ελεύθερα Μέσα της Ρωσίας. Δεν υφίστανται. Τέλος θυμηθείτε τη σφαγή στο Μπεσλάν και την έφοδο με παραλυτικά αέρια στο θέατρο στη Μόσχα.
Υπάρχουν και άλλοι «κακοί» σε αυτό τον κόσμο, δεν βρίσκετε;
Τρίτη 13 Μαρτίου 2007
Τα παιδία παίζει: Συνθήματα από Γενικές Συνελεύσεις
Και επειδή πάντα χρειάζεται και κάτι πιο ανάλαφρο, σήμερα θα ασχοληθώ με τα συνθήματα που ακούγονται στις γενικές συνελεύσεις των πανεπιστημίων, που είναι και οι μέρες τους άλλωστε. Το παρακάτω ρεπορτάζ εκπονήθηκε κάτω από δύσκολες συνθήκες, σχεδόν αντάξιες ενός πολεμικού ανταποκριτή αφού βρέθηκα εν μέσω καφέδων, ξύλου και ποσοτήτων καπνού από τσιγάρα που είναι ανάλογες μόνο του εργοστασίου της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα.
Ο διαχωρισμός συνθημάτων γίνεται μεταξύ ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και αριστερών συνασπισμών. Με συγχωρείται, πράγματι θα ήθελα να αποδώσω το copyright σε κάθε αριστερό σχηματισμό ξεχωριστά, όμως στην πορεία χάθηκα, αφού όλοι στο τέλος ενώνονται προ του κοινού κακού και αιμοδιψή εχθρού (βλέπε ΔΑΠ) και δεν ξέρω ποιος είναι με ποιον, σε όποιο πανεπιστήμιο και αν πήγα.
Ξεκινάμε λοιπόν:
1)Αααα, ουυυυ, αααα, ουυυυυυ, Και α και ου και ου και ΔΑΠ ΝΔΦΚ και α και ου.
ΔΑΠ. Το κλασσικό. Λίγα λόγια γι’ αυτό. Δείχνει πυγμή, αποφασιστικότητα και τα γερά αντανακλαστικά των στελεχών της παράταξης στις πολεμικές κραυγές. Αν το άκουγαν οι Ινδιάνοι θα πάγωνε το αίμα τους, θα σταματούσαν το χορό της βροχής και θα έθαβαν το τσεκούρι του πολέμου.
2)ΠΑΣΠ, ΕΑΑΚ και ΠΚΣ όλους σας γαμάει η ΔΑΠ ΝΔΦΚ.
Δεν χρειάζεται να πω μου φαίνεται σε ποιόν ανήκει και αυτό το σύνθημα-μήνυμα φιλικής συνεύρεσης με άλλες παρατάξεις. Σίγουρα ο εμπνευστής είχε πολλές επιτυχίες στον ερωτικό τομέα, σε τέτοιο βαθμό που να ρωτάει στο τέλος της «πράξης»: Αγάπη, που είπαμε ότι ανήκεις;
3)Εμπρός, λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλι.
Αριστεροί συνασπισμοί. Το τελευταίο μέρος του συνθήματος γίνεται και «ο μόνος δρόμος είναι Πάτρα καρναβάλι» από τα στελέχη της ΔΑΠ. Λογικότατο αφού είναι καρναβαλικών διαθέσεων και νοοτροπίας αυτός που καλεί το λαό που είτε δεν το ψηφίζει είτε του δίνει ένα 7% έτσι για να ‘χει, να σηκώσει το κεφάλι μπροστά. Ναι, αυτό το κεφάλι του Νεοέλληνα που κανονικά από τις πομπές θα έπρεπε να είναι συνεχώς σκυφτό αλλά συνήθως υψώνεται με περηφάνια, ιδιαίτερα όταν δέρνει Αλβανούς στο Σύνταγμα μετά από νίκη της Εθνικάρας.
4) Τέρμα πια στις αυταπάτες ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες.
Αριστεροί συνασπισμοί. Εδώ έχουμε να κάνουμε την εξής παρατήρηση. Ο εργάτης τόσο καταευχαριστείται με τη στήριξη που του προσφέρουν μέλλοντες, γιατροί, δικηγόροι, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί μηχανικοί, που κατεβαίνει σύσσωμος με όλο το συνδικάτο να τους στηρίξει στις πορείες. Μάλιστα παίρνει μαζί του και τις αξίνες του για να προμηθεύσει με πέτρες από τα σπασμένα πεζοδρόμια τα παιδιά με τις κουκούλες, για να σπάσουν όλα τα τουτού, καταστήματα και ένα κτήριο που λέγεται βουλή και το φυλάνε κάτι αδελφές που φοράνε φούστες.
(Για σας παρακαλώ, εδώ θα διαμαρτυρηθώ και για την παρουσία των ΜΑΤ στις πορείες. Αν δεν ήταν αυτά δεν θα είχαμε όλο το ξύλο. Τα παιδιά θα πήγαιναν ανενόχλητα να διαμαρτυρηθούν μπροστά και μέσα σε υπουργεία και λοιπές υπηρεσίες όπως αυτά νομίζουν. Τώρα αν άνοιγαν καμία φωτιά για να ζεσταθούν όπως το συνηθίζουν, ε εντάξει δεν είναι και τόσο μεμπτό. Δεν έχετε δει που έχει φτάσει η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης;)
5)ΠΑΣΟΚΟΙ πιείτε έναν μπάφο, να δείτε τον Αντρέα να βγαίνει από τον τάφο.
Αριστεροί. Συγκλονιστικό σε σημασία σύνθημα αφού υποδεικνύει ξεκάθαρα πως όλα αυτά τα μέντιουμ είναι σε συνεχή επαφή με τον κάτω κόσμο. Πίνουν μπάφους. Πάντως αν είναι έτσι, οι Πασπίτες πρέπει να παίρνουν εντολές κατευθείαν από τον «Μεγάλο» και όχι από τον junior.
6)Όσο τον Χρουτσώφ θα έχετε οδηγό εμείς στην αντεπίθεση με όλο τον λαό.
ΠΑΣΠ. Οι νεολαίοι αποδεικνύουν γιατί μετά από είκοσι χρόνια στην εξουσία επιμένουν στο ΠΑΣΟΚ να θεωρούν το κόμμα κίνημα και τους εαυτούς επαναστάτες.
Αυτό ήταν μόλις το πρώτο μέρος. Τα καλύτερα έπονται……
Ο διαχωρισμός συνθημάτων γίνεται μεταξύ ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και αριστερών συνασπισμών. Με συγχωρείται, πράγματι θα ήθελα να αποδώσω το copyright σε κάθε αριστερό σχηματισμό ξεχωριστά, όμως στην πορεία χάθηκα, αφού όλοι στο τέλος ενώνονται προ του κοινού κακού και αιμοδιψή εχθρού (βλέπε ΔΑΠ) και δεν ξέρω ποιος είναι με ποιον, σε όποιο πανεπιστήμιο και αν πήγα.
Ξεκινάμε λοιπόν:
1)Αααα, ουυυυ, αααα, ουυυυυυ, Και α και ου και ου και ΔΑΠ ΝΔΦΚ και α και ου.
ΔΑΠ. Το κλασσικό. Λίγα λόγια γι’ αυτό. Δείχνει πυγμή, αποφασιστικότητα και τα γερά αντανακλαστικά των στελεχών της παράταξης στις πολεμικές κραυγές. Αν το άκουγαν οι Ινδιάνοι θα πάγωνε το αίμα τους, θα σταματούσαν το χορό της βροχής και θα έθαβαν το τσεκούρι του πολέμου.
2)ΠΑΣΠ, ΕΑΑΚ και ΠΚΣ όλους σας γαμάει η ΔΑΠ ΝΔΦΚ.
Δεν χρειάζεται να πω μου φαίνεται σε ποιόν ανήκει και αυτό το σύνθημα-μήνυμα φιλικής συνεύρεσης με άλλες παρατάξεις. Σίγουρα ο εμπνευστής είχε πολλές επιτυχίες στον ερωτικό τομέα, σε τέτοιο βαθμό που να ρωτάει στο τέλος της «πράξης»: Αγάπη, που είπαμε ότι ανήκεις;
3)Εμπρός, λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλι.
Αριστεροί συνασπισμοί. Το τελευταίο μέρος του συνθήματος γίνεται και «ο μόνος δρόμος είναι Πάτρα καρναβάλι» από τα στελέχη της ΔΑΠ. Λογικότατο αφού είναι καρναβαλικών διαθέσεων και νοοτροπίας αυτός που καλεί το λαό που είτε δεν το ψηφίζει είτε του δίνει ένα 7% έτσι για να ‘χει, να σηκώσει το κεφάλι μπροστά. Ναι, αυτό το κεφάλι του Νεοέλληνα που κανονικά από τις πομπές θα έπρεπε να είναι συνεχώς σκυφτό αλλά συνήθως υψώνεται με περηφάνια, ιδιαίτερα όταν δέρνει Αλβανούς στο Σύνταγμα μετά από νίκη της Εθνικάρας.
4) Τέρμα πια στις αυταπάτες ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες.
Αριστεροί συνασπισμοί. Εδώ έχουμε να κάνουμε την εξής παρατήρηση. Ο εργάτης τόσο καταευχαριστείται με τη στήριξη που του προσφέρουν μέλλοντες, γιατροί, δικηγόροι, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί μηχανικοί, που κατεβαίνει σύσσωμος με όλο το συνδικάτο να τους στηρίξει στις πορείες. Μάλιστα παίρνει μαζί του και τις αξίνες του για να προμηθεύσει με πέτρες από τα σπασμένα πεζοδρόμια τα παιδιά με τις κουκούλες, για να σπάσουν όλα τα τουτού, καταστήματα και ένα κτήριο που λέγεται βουλή και το φυλάνε κάτι αδελφές που φοράνε φούστες.
(Για σας παρακαλώ, εδώ θα διαμαρτυρηθώ και για την παρουσία των ΜΑΤ στις πορείες. Αν δεν ήταν αυτά δεν θα είχαμε όλο το ξύλο. Τα παιδιά θα πήγαιναν ανενόχλητα να διαμαρτυρηθούν μπροστά και μέσα σε υπουργεία και λοιπές υπηρεσίες όπως αυτά νομίζουν. Τώρα αν άνοιγαν καμία φωτιά για να ζεσταθούν όπως το συνηθίζουν, ε εντάξει δεν είναι και τόσο μεμπτό. Δεν έχετε δει που έχει φτάσει η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης;)
5)ΠΑΣΟΚΟΙ πιείτε έναν μπάφο, να δείτε τον Αντρέα να βγαίνει από τον τάφο.
Αριστεροί. Συγκλονιστικό σε σημασία σύνθημα αφού υποδεικνύει ξεκάθαρα πως όλα αυτά τα μέντιουμ είναι σε συνεχή επαφή με τον κάτω κόσμο. Πίνουν μπάφους. Πάντως αν είναι έτσι, οι Πασπίτες πρέπει να παίρνουν εντολές κατευθείαν από τον «Μεγάλο» και όχι από τον junior.
6)Όσο τον Χρουτσώφ θα έχετε οδηγό εμείς στην αντεπίθεση με όλο τον λαό.
ΠΑΣΠ. Οι νεολαίοι αποδεικνύουν γιατί μετά από είκοσι χρόνια στην εξουσία επιμένουν στο ΠΑΣΟΚ να θεωρούν το κόμμα κίνημα και τους εαυτούς επαναστάτες.
Αυτό ήταν μόλις το πρώτο μέρος. Τα καλύτερα έπονται……
Δευτέρα 12 Μαρτίου 2007
Ο Σεραφείμ Φυντανίδης, η Ελευθεροτυπία και η εξέλιξη στον ημερήσιο τύπο.
Γράφω σχεδόν μια βδομάδα μετά της εξελίξεις στην Ελευθεροτυπία και τη απομάκρυνση του Σεραφείμ Φυντανίδη όμως το κάνω γιατί σχεδόν κανείς δεν φαίνεται να έχει πρόθεση να σχολιάσει μια πιο μαύρη σελίδα στην καριέρα του επί σειρά ετών διευθυντή της εφημερίδας. Και μιλάω για τη μετατροπή της σε ταμπλόιντ και τη καθημερινή χρήση πηχυαίων τίτλων στο εξώφυλλό της που έπαιξε μεγάλο ρόλο στη σταδιακή μετατροπή όλων των πολιτικών εφημερίδων σε φυλλάδες αγγλικού στυλ.
Ο κ. Φυντανίδης χρεώνεται αυτή τη «εξέλιξη» του τύπου στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό όχι γιατί την ξεκίνησε – πρώτος διδάξας υπήρξε ο Γιώργος Μπόμπολας που με διευθυντή τον Αλέκο Φιλιππόπουλο επανέκδωσε σε ταμπλόιντ σχήμα το Έθνος το 1981 – αλλά γιατί την καθιέρωσε με την ιδιότητά του ως διευθυντής της τα τελευταία 31 χρόνια.
Η Ελευθεροτυπία από την ίδρυση της το 1975 και καθ’ όλη τη διάρκεια των δεκαετιών του 80 και του 90 εξέφρασε τη προοδευτική σκέψη στην Ελλάδα και τα αριστερά κινήματα. Στις σελίδες της μπορούσε κάποιος να βρει γνώμες συγκρουόμενες, που όμως θεωρούνταν δεδομένες σε μια εφημερίδα «των συντακτών», όπως διαφημιζόταν, αν και δεν ήταν καθόλου έτσι τα πράγματα στο εκδοτικό συγκρότημα των Τεγόπουλων. Βεβαίως στήριξε λανθασμένα τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως τη 17Ν, όμως δεν πρέπει να λησμονείται πως τότε και αυτές θεωρούνταν γνήσιοι εκφραστές της λαϊκής βούλησης για δικαιοσύνη τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια. Έτσι εξασφάλισε μια ολοένα αυξανόμενη κυκλοφορία, με τους αναγνώστες της κυρίως να εντοπίζονται στους χώρους των έντονα πολιτικοποιημένων φοιτητών των δεκαετιών αυτών που παραμένουν ακόμα και σήμερα ο σκληρός πυρήνας της.
Αυτή εκδοτική της επιτυχία εξανάγκασε κι’ άλλα σοβαρά φύλλα του ημερήσιου τύπου να ακολουθήσουν το παράδειγμα της, και όχι αυτό του Έθνους που εξαρχής έδειξε να έχει σκανδαλοθηρική διάθεση. Έτσι το εύχρηστο άλλα επιρρεπές σε εντυπωσιασμούς σχήμα ταμπλόιντ - λόγω του ότι μπορεί να «γεμίσει» ολόκληρη σχεδόν τη σελίδα ένας σχετικά μικρός τίτλος γραμμένος όμως με έντονη γραφή μαζί με μια φωτογραφία – εφαρμόστηκε κατά κόρον γινόμενο η νόρμα για τον πολιτικό τύπο. Το ζητούμενο πλέον αντί για την ουσία ήταν η έκπληξη και ο λαϊκισμός. Το κλίμα μεταφέρθηκε και στη «νεογέννητη» ιδιωτική τηλεόραση με ορατά σήμερα τα αποτελέσματα.
Όλα αυτά, πως ξεπεσμός του ελληνικού τύπου ξεκίνησε από την Ελευθεροτυπία ίσως φαίνονται υπερβολικά και σαν τελικό συμπέρασμα μπορεί να είναι, όμως σίγουρα η Ελευθεροτυπία με τον κ. Φυντανίδη στη θέση του διευθυντή έπαιξαν μεγάλο ρόλο.
Ο κ. Φυντανίδης χρεώνεται αυτή τη «εξέλιξη» του τύπου στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό όχι γιατί την ξεκίνησε – πρώτος διδάξας υπήρξε ο Γιώργος Μπόμπολας που με διευθυντή τον Αλέκο Φιλιππόπουλο επανέκδωσε σε ταμπλόιντ σχήμα το Έθνος το 1981 – αλλά γιατί την καθιέρωσε με την ιδιότητά του ως διευθυντής της τα τελευταία 31 χρόνια.
Η Ελευθεροτυπία από την ίδρυση της το 1975 και καθ’ όλη τη διάρκεια των δεκαετιών του 80 και του 90 εξέφρασε τη προοδευτική σκέψη στην Ελλάδα και τα αριστερά κινήματα. Στις σελίδες της μπορούσε κάποιος να βρει γνώμες συγκρουόμενες, που όμως θεωρούνταν δεδομένες σε μια εφημερίδα «των συντακτών», όπως διαφημιζόταν, αν και δεν ήταν καθόλου έτσι τα πράγματα στο εκδοτικό συγκρότημα των Τεγόπουλων. Βεβαίως στήριξε λανθασμένα τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως τη 17Ν, όμως δεν πρέπει να λησμονείται πως τότε και αυτές θεωρούνταν γνήσιοι εκφραστές της λαϊκής βούλησης για δικαιοσύνη τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια. Έτσι εξασφάλισε μια ολοένα αυξανόμενη κυκλοφορία, με τους αναγνώστες της κυρίως να εντοπίζονται στους χώρους των έντονα πολιτικοποιημένων φοιτητών των δεκαετιών αυτών που παραμένουν ακόμα και σήμερα ο σκληρός πυρήνας της.
Αυτή εκδοτική της επιτυχία εξανάγκασε κι’ άλλα σοβαρά φύλλα του ημερήσιου τύπου να ακολουθήσουν το παράδειγμα της, και όχι αυτό του Έθνους που εξαρχής έδειξε να έχει σκανδαλοθηρική διάθεση. Έτσι το εύχρηστο άλλα επιρρεπές σε εντυπωσιασμούς σχήμα ταμπλόιντ - λόγω του ότι μπορεί να «γεμίσει» ολόκληρη σχεδόν τη σελίδα ένας σχετικά μικρός τίτλος γραμμένος όμως με έντονη γραφή μαζί με μια φωτογραφία – εφαρμόστηκε κατά κόρον γινόμενο η νόρμα για τον πολιτικό τύπο. Το ζητούμενο πλέον αντί για την ουσία ήταν η έκπληξη και ο λαϊκισμός. Το κλίμα μεταφέρθηκε και στη «νεογέννητη» ιδιωτική τηλεόραση με ορατά σήμερα τα αποτελέσματα.
Όλα αυτά, πως ξεπεσμός του ελληνικού τύπου ξεκίνησε από την Ελευθεροτυπία ίσως φαίνονται υπερβολικά και σαν τελικό συμπέρασμα μπορεί να είναι, όμως σίγουρα η Ελευθεροτυπία με τον κ. Φυντανίδη στη θέση του διευθυντή έπαιξαν μεγάλο ρόλο.
Δευτέρα 5 Μαρτίου 2007
Σύλλογος Μεγάλος....
Τρία ζήτω για την Πανάθα. Τίποτε άλλο. Τα πάντα είναι γνωστά ο Ολυμπιακός αδικήθηκε από το τελικό αποτέλεσμα (ναι έπρεπε να είναι δύο μηδέν, αλλά στην ανατροπή του Παπαδόπουλού ο Κασναφέρης έδενε τα κορδόνια του).
Λοιπόν, πάμε μαζί.
ΖΗΤΩ
ΖΗΤΩ
ΖΗΤΩ
Υ.Γ. Του χρόνου τα λέμε πελάτες. 3 στα 4 ντέρμπι και πάλι είμαστε πίσω οκτώ τέρμινα. Η παράγκα του Καραγκιόζη να κατεδαφιστεί. Μου χαλάει τη θέα.
Λοιπόν, πάμε μαζί.
ΖΗΤΩ
ΖΗΤΩ
ΖΗΤΩ
Υ.Γ. Του χρόνου τα λέμε πελάτες. 3 στα 4 ντέρμπι και πάλι είμαστε πίσω οκτώ τέρμινα. Η παράγκα του Καραγκιόζη να κατεδαφιστεί. Μου χαλάει τη θέα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
/